Það er óhætt að segja að nú næði um Ísland. Ekki nóg með að veturinn sé genginn í garð heldur hellist kreppan yfir. Framundan er kuldi og trekkur. Ráðamenn þjóðarinnar sögðu í upphafi kreppunnar að nú þyrftum við að endurskoða okkar gildismat og standa saman. Gallinn á gjöf Njarðar er að það gildismat sem nú skýtur upp kollinum er ekki til þess fallið að efla samstöðu, nema síður sé. 94% karlar
Ef rýnt er í þætti og sjónvarpsefni liðinna vikna er ljóst að hið lága hlutfall kvenna í umræðunni hefur lækkað enn frekar. Um síðustu helgi voru þrír pólitískir umræðuþættir. Vikulokin á Rás 1, Silfur Egils í Ríkissjónvarpinu og Mannamál á Stöð 2. Gestir Hallgríms Thorsteinssonar í Vikulokunum voru 4 karlar. Gestir Egils Helgasonar í Silfri Egils voru 6 karlar og 1 kona. Í pólitískum umræðum Sigmundar Ernis Rúnarssonar í Mannamáli voru 5 karlar. Gerður Kristný fékk að fljóta með í menningarhlutanum en þar var pólitík ekki til umræðu heldur verk 3 karla og 1 konu. Kynjahlutfallið í pólitískum umræðum var sem sagt 15 karlar og 1 kona, þ.e. 94% karlar og 6% konur. Hlutfall þáttastjórnanda 100% karlar.
 
Hvenær verða allir menn taldir menn?
Slagorð RUV er Útvarp allra landsmanna. Þáttur Sigmundar Ernis heitir Mannamál. Það er greinilegt að konur teljast ekki lengur til manna hér á landi en kannski táknaði orðið maður aldrei bæði kyn í raun og veru. „Hvenær verða allir menn taldir menn“ sungu Rauðsokkur á Kvennafrídaginn 1975. Greinilega ekki árið 2008! Rétt eins og ég túlka ákvörðun Gordons Brown um að beita hryðjuverkalögum gegn íslensku fyrirtæki sem hernaðaraðgerð get ég ekki annað en túlkað útrýmingu íslenskra karlmanna á kvenfólki úr pólitískri umfjöllun sem hernaðaraðgerð.

Kúgaðar konur eru ekki stoltar
Íslendingar hafa verið stolt þjóð og vonandi getum við haldið áfram að bera höfuðið hátt þrátt fyrir hremmingar. Hins vegar verður að vera innistæða fyrir þjóðarstoltinu. Tveir gesta Mannamáls ræddu ímynd Íslands og að hana þyrfti að endurreisa. Ætla íslenskir fjölmiðlamenn í alvörunni að skapa þá ímynd að Ísland sé fornaldarlegt karlaveldi þar sem raddir kvenna skipta ekki máli? Endurreisa þjóðarstoltið á því? Öllum hugsandi mönnum er ljóst að hvorki þjóðarstolt né góð ímynd getur byggt á útilokun kvenna. Samstaða ekki heldur.
 
Stríð eða samstaða?
Í öryggisályktun Sameinuðu þjóðanna númer 1325 er fjallað um endurreisn landa eftir stríð og aðrar hremmingar. Þar er kveðið á um að aðkoma kvenna í endurreisn sé lykilatriði í uppbyggingu. Konur eiga ekki að þurfa að berjast við feðraveldið á tímum sem þessum. Það var ekki bara kapítalisminn og nýfrjálshyggjan sem beið skipsbrot í því efnahagslega hruni sem nú skellur á heimsbyggðinni. Þetta er líka dómur yfir feðraveldinu og hinum karlmannlegu gildum dirfsku og áhættufíknar. Sönnun þess að körlum er ekki einum treystandi til að stjórna heiminum. Kannski er það sú sára staðreynd sem gerir það að verkum að fjölmiðlakarlar útiloka konur. Fáir eiga auðvelt með að viðurkenna eða horfast í augu við mistök. Fjölmiðlar eiga þess kost að hjakka í sama farinu, útiloka konur og vaða áfram kvenmannslausir í kulda og trekki. Sú leið er ávísun á frekari hremmingar og samfélag sem er á engan hátt eftirsóknarvert, hvorki fyrir konur né karla. Hinn kosturinn, sem stendur líka til boða, er að snúa við blaðinu, tryggja jafnvægi og standa sig í stykkinu. Það er ömurlegt fyrir konur að búa í samfélagi sem þessu. Það er hægt að standa af sér ýmsar hremmingar en útilokun jafngildir stríðsyfirlýsingu, ekki samstöðu.

(Þessi pistill birtist í Viðskiptablaðinu þann 29. október 2008)